De telefoon gaat, een huilende stem aan de andere kant van de lijn. De ontreddering is groot, het verlies onverwacht en eigenlijk niet te bevatten. Of ik kan komen. Natuurlijk kom ik. Eenmaal bij hen aan tafel zie ik de onrust, de schrik, het niet te bevatten verdriet. ‘Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe dan?!’ Mensen lopen heen en weer, in en uit, tot na een tijdje de naaste familie bij elkaar zit en er voor zichzelf niet meer omheen kan. ‘Nu is Marieke er, dus nu moet het gebeuren..’ en aarzelend begint het gesprek. Met veel vragen, met gedachtes die opkomen, een stukje besef dat ze het met elkaar moeten doen en langzaam zie ik deze familie lijntjes naar elkaar uitgooien en in contact met elkaar komen. Af en toe breng ik iets in over mijn eigen ervaringen.
Wanneer ik een paar uur later naar huis rij voel ik zo’n overweldigende dankbaarheid opkomen. Om te hebben mogen zien dat ondanks de grote ontreddering, de veerkracht er is om met elkaar dit grote verlies het hoofd te gaan bieden. Deze familie komt er wel!