‘Hoi Marieke, afgelopen zaterdag is mijn opa overleden. Ik wil graag spreken tijdens de dienst, hij was me zo dierbaar… We hadden echt een klik en ik heb zoveel met hem mee gemaakt! Maar waar begin ik? Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven. We hadden samen ook zo onze eigen humor, maar hoeveel humor kan er tijdens een begrafenis?’
Samen beginnen we aan de levensloop van haar geliefde opa en uiteindelijk schrijft ze het voornamelijk zelf met wat tips en aanwijzingen van mij. Na de begrafenis krijg ik een kaartje:
‘Ik wil je bedanken voor je fijne hulp! Ik had niet verwacht dat ik ooit zou spreken tijdens een begrafenis. Maar ik merk dat, wanneer iemand speciaal voor je is, deze behoefte er is. Om herinneringen op te halen en om te laten zien hoe blij met en hoe trots ik op hem was! Dank je dat je me hielp bij het vinden van de juiste woorden en zinnen. Wat ben je hier goed in en wat heb je een gave. Ik hoop dat je hiermee nog veel meer mensen kunt helpen en ondersteunen!’
Zulke berichten geven me een warm gevoel. En haar wens aan het einde van de kaart? Dat is precies wat ik ook nog vaak hoop te kunnen en mogen doen!