In de week tussen sterven en begraven/cremeren gebeurt er heel veel. Voor het sterven zijn mensen soms wel bezig met de praktische zaken voor na het overlijden, maar hoe weinig of veel je ook voorbereid bent; die week komt er veel op je af en kunnen zaken heel anders zijn dan je je ooit had kunnen voorstellen.
Als nabestaande word je geleefd; als het niet is door praktische taken dan wel door emotionele zaken. In deze achtbaan van emoties, vermoeidheid, verdriet, adressen zoeken en wat al niet meer, is het enorm belangrijk dat je de uitvaartbegeleider treft, die je aanvoelt, die je in je kracht zet, die jou volgt in jouw wensen en die van je dierbare overledene, en daar waar jij niet kunt, of wilt, of lamgeslagen bent, het van je overneemt. In de lijn van de overledene en in die van de nabestaanden. De uitvaartbegeleider kan mij inschakelen voor het onderdeel ‘afscheidsbijeenkomst’.
Wanneer het overlijden een samengesteld gezin treft, wanneer familierelaties ondoorzichtig of soms zelfs kapot zijn, is het van het grootste belang dat je een mens treft bij het maken van een mooi afscheid, die kan verbinden. Of die, als er geen verbinding mogelijk is, toch wegen vindt om alle directe nabestaanden een relevante plek te geven in dit afscheid.
Tot hier de emotionele lading. Ook de dienst zelf is van meerwaarde als die persoonlijk is en de overledene laat zien zoals hij of zij was, met een lach en een traan, met de juiste (live)muziek, gedichten, voordrachten, stilte, doorkijk naar de toekomst en met de juiste verhaallijn om van het afscheid een samenhangend geheel te maken. Symbolen en rituelen kunnen daaraan bijdragen, soms heel klein maar ze dragen bij aan de context van het afronden van een waardevol mensenleven.
Dit afscheid, dat onderdeel is van een hele heftige, intensieve week, is een van de bouwstenen waarop je een gezonde rouw bouwt. Dit is van belang voor alle nabestaanden. Wanneer ik daaraan bij kan dragen, is mijn missie geslaagd.
